Raj u paklu

Iz memoara zatvorenika Gleba Rara

Vaskrs u logoru Dahau, 6. maja 1945. godine

Na dan Vaskrsa, 6. maja 1945. godine, 18 pravoslavnih sveštenika, jedan đakon i nekoliko vjernika ušlo je u baraku broj 26, gdje su britanski i američki zatvorenici imali kapelu u maloj prostoriji. Bolesnog grčkog arhimandrita Meletija donijeli su na nosilima, i on je sve vrijeme službe ležao, ne mogavši da ustane, moleći se i krsteći se sa svima.

U kapeli nije bilo ničega osim stočića i jedne ikone Presvete Bogorodice Čenstohovske koja je visila na zidu.

A u kasarnu kod Gleba Aleksandroviča Rara došao je Boris F., glavni prevodilac Komiteta zatvorenika, koji je rekao da je zahvaljujući pomoći i učešću grčkog i jugoslovenskog komiteta zatvorenika sve pripremljeno da se održi puna vaskršnja služba!

Iako nije bilo svešteničkih odeždi, zatvorenici su šili epitrahilje od peškira, našivajući na njih crvene bolničke krstove. Nisu imali bogoslužbene knjige, ikone, svijeće, prosfore i crkveno vino. Ali postojala je vjera i milost Božija, koja se pojavila na ovom strašnom mestu.

U čitavoj istoriji Pravoslavne Crkve nikada nije bilo takve Vaskršnje službe kao 6. maja 1945. godine u logoru Dahau – na dan velikog pravoslavnog svetitelja i ratnika Georgija Pobedonosca! Improvizovane svešteničke odežde od peškira sa ušivenim bolničkim krstovima bile su obučene direktno na prugaste zatvorske uniforme. Služili su po sjećanju. Vaskršnji kanon, vaskršnje stihire – svi su pjevali napamet. Poslije vozglasa sveštenika, hor je otpjevao stihire na grčkom, a potom i na crkvenoslovenskom. Jevanđelje je čitano i po sjećanju.

Mladi svetogorski monah izađe pred oce, pokloni se i glasom drhtavim od uzbuđenja poče napamet da čita Vaskršnju riječ svetog Jovana Zlatoustog. Govorio je tu besjedu i plakao. A i svi okolo su plakali. Iz samog srca smrti, iz dubina ovozemaljskog pakla, izranjale su riječi „Hristos Vaskrse!“ I kao odgovor se čulo: „Vaistinu vaskrse!

Broj korisnika koji su zahvalili autoru: 1

Ljilja